Są takie dni, kiedy mam ochotę usiąść na dywanie. Zapalić świecę. Słuchać smutnej muzyki. I być przez chwilę w swojej tęsknocie i melancholii za tym, co już odpłynęło. W zachwycie i wdzięczności za to, czego do tej pory doświadczyłam. W poczuciu, że jestem w procesie. Znowu. Zadaję sobie pytania i nie na wszystkie mam jeszcze odpowiedź. Ale to dobrze. Na tym polega życie… Usłyszałam ostatnio porównanie, że człowiek jest jak obraz, który przez cały czas jest niedokończony.. nienamalowany do końca. Ale mimo to piękny. W każdym momencie tworzenia. Człowiek nigdy nie będzie skończony w swoim odkrywaniu…